Panama - Boquete en het Quetzal trail

L.S.

Boquete is een plaatsje in de Panameze bergen, omringd door prachtige natuur en vele gepensioneerde Amerikanen die zich genesteld hebben in één van de vele gated communities (nadat het op een lijst van een van de beste plekken ter wereld om te pensioneren is geplaatst). Een mooie manier om de omgeving te kunnen bezichtigen is door het Quetzal trail te bewandelen , beter bekend in het Spaans als ´Sendero los Quetzales´. De Quetzal is de nationale vogel van Guatemala, daar vrij weinig nog in het wild te bewonderen, maar in de bergen rondom Boquete des te meer. Je begrijpt, een must-see. De hike over dit ´goed zichtbare trail´ duurt een paar uur en is een km of acht. Een saillant detail is dat het makkelijker te bewandelen is van Cerro Punta naar Boquete, want dan ga je naar beneden. De keuze was snel gemaakt. Liever lui dan moe. Duidelijk. Na een uitgelopen rit op deze in weersvooruitzichten voorspelde zonnige dag in Cerro Punta aangekomen, lift geregeld naar het eind van de verharde weg en naar boven geploeterd naar het rangerstation vanwaar het trail begint.

Lachend begonnen we (verduidelijking, we = old rockstar hippie Bob en twee Israelische meiden), heerlijk gegeten aan een met mos bedekte picknicktafel, met een nog grotere glimlach en buikjes met riante ´food babies´ verder gewandeld in de prachtige omgeving (ook al speelde de quetzals verstoppertje met ons, de klootzakjes). Het trail vervolgde zich.. en toen....

toen, kwam die aardverschuiving...

die (.....piep....) grote aardverschuiving die het trail plots veranderde in een groot gapend gat in de berg

Nu was alles op dit ¨goed zichtbare trail¨ mooi aangegeven, met interessante feitjes als ¨U bevindt zich nu op 2400 boven zeeniveau¨, helaas bleek het minder goed gesteld met de broodnodige feitjes als "bij de aardverschuiving moet u die en die kant op". Met een naderende donderwolk en een stuk of zes ogenschijnlijke trails die vanuit het gapende gat gingen, begonnen we vol goede moed aan ogenschijnlijk trail numero uno. Vervolgens numero dos. Tres. Cuatro. Een paar spettertjes. Shit. We herinnerden ons dat we gewaarschuwd werden in het hostel hiervoor: "You have to cross the land slide and then you'll encounter the original trail again". Dubieus. De aardverschuiving kruisen kan uiteraard op talloze manieren. Met de donderswolk inmiddels boven onze hoofd besloten we de aardverschuiving af te gaan. Of zal ik zeggen glijden/vallen/stuiteren. Halverwege de aardverschuiving brak de donderswolk open en in luttele minuten gingen er vrij riante modderstromen inclusief stenen van diverse grootte langs/over ons heen. Het voelde als een 'hot stone massage', maar dan net iets anders. Daar sta je dan halverwege op de aardverschuiving van een paar honderd meter. Stenen die onder je vandaan worden gespoeld, proberen om niet te bewegen zodat degene die onder je staat niet verpletterd wordt door de stenen die jij naar beneden laat kletteren. Gezelligheid ten top. Als een echt Weekend-Miljonairs-dillemma stonden we te wikken en te wegen. Verder gaan? Terug gaan? De keuze leek moeilijk, maar was eigenlijk vrij makkelijk, aangezien er van een echte keuze geen sprake was. Naar boven klimmen was vanwege de losse stenen niet meer mogelijk en als je het toch ging proberen dan moest je uitkijken dat je geen lawine veroorzaakt de anderen niet te verwonden.

Naar beneden gaan was het geworden. Inmiddels hadden de onschuldige spettertjes van het begin plaats gemaakt voor een flinke hoosbui. Wat de afdaling niet echt bevorderde. Als wannabee-survivors kletterden we naar beneden onder het genot van ritmische regenval/vallende stenen/gevloek/kreten van wanhoop. Fear Factor, eat your heart out! Allen overleefd, wat schrammen, blauwe plekken, gescheurde kleding (ik had mijn legging gescheurd bij de bilpartij, billetjes ontbloot, rood van de schrammen. Een prachtig aangezicht, ik had zo naar het bavianenverblijf gekund).

Zo, gedaan. Kom op maar op met dat trail! NIET DUS. Daar gingen we weer door het woud, ogenschijnlijk trail 1, vervolgens 2, 3 en ga zo maar door af. Het mocht niet baten. Achtervolgd door een kudde grazende koeien. Verbazingwekkend om te kunnen zien waar die beesten hun uitwerpselen kunnen deponeren, op de meest onmogelijke plekken kom je gigantische koeienvlaaien tegen. Na een uurtje realiseerden we ons dat het toch echt snel donker zou gaan worden en dat we toch echt maar beter in dat verlaten houten huisje verderop konden gaan overnachten. Het was een houten hutje op palen van waarschijnlijk een ranger die er al geruime tijd niet meer geweest was. Een paar hangende vieze, niet-al-te-jofel-riekende kledingstukken bedekt in spinnenwebben, een niet al te schoon kapot matrasje, paar pakjes lucifers (hallelujah!) en een paar emmers. Het trail bevindt zich in de bergen wat helaas betekende dat er geen tropisch klimaatje heerste en een paar uurtjes banjeren in je doorweekte kleertjes is dan uiteraard niet echt bevorderlijk voor de temperatuurregulatie van je lichaam. Dus. Dan maar die vieze stinkende kleren aan die we gevonden hadden. De vieze gezichten die wij tijdens het verkleedritueel hadden getrokken waren zacht uitgedrukt episch. Stap 2 in survivalmode was het creeren van vuur. Godzijdank voor die lucifers. Uren hebben wij onszelf vermaakt met het drogen van onze kleding bij het vuur, liedjes zingen, een heerlijk avondmaal (een boterham met pindakaas). Ondanks de heftige rookontwikkeling die de ogen en ademhaling op een niet al te plezante manier stimuleerde, werden we steeds 'blijer' en droger. Mijn schoenen en slippers dachten daar anders over. Misschien toch iets te dicht bij het vuur gezet, aangezien ze gedeeltelijk gesmolten waren na een paar uur. Oeps.

Het plan was proberen te slapen (uiteraard niet gelukt, het was stervenskoud, wolkjes uit je mond en dergelijke en daar lig je dan in je t-shirtje. Heel fijn.) en met zonsopgang de aardverschuiving (Fear factor part two voor iemand die al hoogtevrees heeft als ze op een kratje staat) weer op en dan als een malle terug naar Boquete en hopelijk op tijd te zijn voor de finale van NL tegen Spanje.

Maar goed, uiteindelijk toch gelukt. Drie kwartier voor aanvang van de wedstrijd strompelden we het hostel in. Timing is alles. We dachten dat onze afwezigheid niet zou worden opgemerkt, het tegendeel bleek het geval. De mensen van het hostel waren uitermate ongerust, noodgevalprocedure was al in volle werking, de politie en rangers waren het trail aan het uitkammen. Oeps. Excusez-nous.

Een avontuur was het zeker. Kleine minpuntjes: die (....piep...) aardverschuiving, de afwezigheid van zichtbare Quetzals, de vele lichamelijk opgelopen ongemakken (Gezien het aantal blauwe plekken hadden we allen directe plaatsing bij de Blue Man Group kunnen verwerven). Pluspuntjes: Overleefd, avontuur rijker en een hele heldere sterrenhemel kunnen bewonderen tijdens onze luxueuze nacht in het woud.

Lieve lezer, het moge duidelijk zijn dat wij de daaropvolgende twee dagen NL's nederlaag hebben verwerkt met veel eten, filmpjes kijken en lekker niks doen. Totdat er een wannabe-survivor-girl binnenkwam en mensen probeerden op te trommelen om het Quetzal trail met haar te doen. Overenthousiast vroeg ze: "Who wants to join me on the Quetzal trail tomorrow?" We keken haar aan, schudden onze hoofden van links naar rechts, zetten onze mooiste neppe lachjes op en wensten haar stilletjes lelijke dingen toe. Je begrijpt, ze was snel weg.

Dit avontuur vroeg natuurlijk om 'relaxation to the max' dus vervolgde ik mn reis hierna naar het tropische paradijs Bocas del Toro.

Adios!